“Unutmam” demiştin. “Bi başkası mı? Hayır, öyle bir şey asla olmayacak” demiştin. “Nasıl seviyorum var ya, bi’ bilsen” demiştin. O dediğinden sonra ne dediğini hatırlıyor musun? Bağırmıştın. Etraftakiler görür de gülerler diye utanmıştık. Sonra o anki halimize gülmüştük. Sevgililer beraber sevişebilir, öpüşülebilir, konuşulabilir ama orda beraber utanılabileceğini de anlamıştım. Durmadan seviniyordum. Seni dinlemediğimi zannettiğinde elimi tutmuştun. Ertesi gün çok uyuduğumda kızmıştın. Çok sinirlenmiştin. Öpmüştüm. Öpmüştün. Ne güzeldi. O şarkıyı acaba hiç duyuyor musun? “Seviyorum” demiştin. “Bu sefer farklı, hem de çok farklı” demiştin. “Bitmeyecek ki” demiştin. “Yapamam ki” demiştin. “Unutamam ki” demiştin. Konuşuyordun, anlatıyordun, hep söylüyordun. Sana inanıyordum be, valla sana inanıyordum. Başkalarının bizi kıskanmasına neden oluyordun. Hoşuna gidiyordu. Devam ediyordun ve durmuyordun. Sevmediğim şeyleri bana sevdirmeye çalışıyordun, bamya gibi. Sonra, bitiyordu. Nedensiz bitiş olur mu? “Bak oluyormuş” diyordum. Gidiyordun. “Başka bir yere gitmem ben” dediğin gün gitmiştin. “Döner” demiştim. Onlar bana “Dönmez” demişlerdi. “Görürsünüz” diyerek bardağı kırmıştım. İki hafta sonra; “Dönmüyor bak” demiştim. Kıştı. Senden o gece nefret etmiştim. Hem nefret ettiğim hem sevdiğim biri vardı ve ikisi de aynı kişiydi. Nasıl oluyordu? Sonra dışardayken “Biliyor musun beni unutmuş” demiştim. Üzülememiştim. Hatta gülmüştüm. Artık üzülemiyordum. Birine; “Unuttum” demiştin, duymuştum. Bitsin istemiştim. Hiç hatırlamamak istemiştim. Kolay zannetmiştim. Çünkü insan unutunca değil hatırlamayınca bitiriyordu. İnsan sence birini ne kadar zamanda unutabilir? Sen düşünmüyordun. Mesela ben, düşünmemek için müzik dinlemiyordum. İşlerin ters gittiğini anlamıştım ama çaktırmayacaktım. Hayatım değişiyordu, sen değişiyordun. Çünkü sen “bırakmam ki” demiştin. Çünkü sen öyle konuşuyordun ki, sağır olsam bile dediklerine inanırdım. Şarkı çalıyordu. Tekrarlayıp duruyordun, “sakın” diyordun; “Sakın öyle düşünme çünkü öyle bir şey olmayacak”. Sonra ekliyordun, “izin vermeyeceğim.” diyordun. Ne güzel konuşuyordun, ne güzel dinliyordum, ne güzel anlatıyordun. Ne güzel yalan söylüyordun. Masallarda hiç kahramanlar terk eder mi? Bir yalan insanın hayatını ne kadar çok değiştirebilir ki? “İnsan yaşayarak öğrenir” demiştin. “İnsan yaşayarak büyür” demiştim. Büyümek istemiştin. “Yoruldum” demiştim. İlk “Seni anlıyorum” demiştin. Sonra da; “Gerçekten anladım” diye eklemiştin. Derken ertesi gün “Bana böyle kötü şeylerden bahsetme” demiştin. Ama bak, hala anlamıyorsun; ben kötü şeyleri unutamıyorum ki.

serbay çolakoğlu